teamLab: A Forest Where Gods Live – earth music&ecology | teamLab

This work is a projection onto the surface of Mifuneyama Rakuen Pond. Using sensors, the water’s surface has become interactive, and the koi that are projected onto the surface interact with the small boat that floats on the pond. The koi do not have a predetermined action, each koi reacts in relation to the behavior of the koi that are close by to it, and each koi swims independently of the others. The koi gather around small boats that gently float on the water, when the boat moves, the koi disperse. The koi swim according to the behavior of the boats, and the influence of the other koi. The movement of the koi leaves trails that draw the artwork.

ภายในสวนมิฟุเนะยามะราคุเอ็นจะมีภาพจำลองของก้อนหินยักษ์แห่งเทพอินาริไดเมียวจิน (สูง 3 เมตร กว้าง 4.5 เมตร) ในรูปแบบสามมิติบนพื้นที่สมมุติพร้อมด้วยน้ำตกจำลองที่จะไหลตามรูปร่างของก้อนหิน ซึ่งน้ำตกสายนี้จะเป็นภาพ Projection Mapping ที่ฉายบนก้อนหินยักษ์ที่มีเทพอินาริไดเมียวจินสถิตอยู่ สายน้ำในภาพนี้จะไหลเป็นหยดๆอย่างต่อเนื่องนับไม่ถ้วนซึ่งเกิดจากคำนวณอันตรกิริยาระหว่างหยดน้ำแต่ละหยด โดยจะวาดเส้นสายบนพื้นที่ผลงานตามลักษณะของหยดน้ำ ซึ่งเส้นสายเหล่านี้จะนำมาจัดแสดงในแนวราบบน "พื้นที่อภิอัตวิสัย" ของทีมแล็บ

แสงไฟจากป่าซากุระและเมเปิ้ลในสวนมิฟุเนะยามะราคุเอ็น
แสงของต้นไม้แต่ละต้น  แยกเป็นอิสระจากกัน  บ้างก็เปล่งประกาย บ้างก็มืดดับ ที่ให้เกิดการสอดประสานที่เข้ากันได้อย่างค่อยเป็นค่อยไป

แสงของต้นไม้แต่ละต้น   เมื่อผู้สนใจในศิลปะเดินผ่านเข้ามาใกล้   จะถูกทำให้ประหลาดใจด้วยเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ และการเปลี่ยนสีของแสง นอกจากนี้  แสงของต้นไม้นั้น  จะสาดส่องแผ่เป็นแนวรัศมีไปยังต้นไม้ที่อยู่ใกล้เคียง    แสงของต้นไม้ที่สาดส่องนี้ จะถูกทำให้ประหลาดใจด้วยเสียงแบบเดียวกัน  แล้วค่อยๆส่องไปยังต้นไม้ที่อยู่ใกล้เคียง สาดส่องแผ่กว้างอย่างต่อเนื่อง  

แสงที่พุ่งเข้ามาจากมุมของป่า  มีความหมายถึง การมีคนอยู่อีกฟากหนึ่ง      คนเราแต่ละคน น่าจะรู้สึกถึงการมีอยู่ของคนอื่นในเวลาเดียวกันมากกว่าปกติ เป็นแน่

ภายในสวนมิฟุเนะยามะราคุเอ็นแห่งนี้ มีผลงานการฉายภาพผลงานบนก้อนหิน (สูง 2.4 เมตร กว้าง 4.7 เมตร) ที่มีต้นเมเปิ้ลงอกขึ้นมาจากรอยแยก

"เอนโซ" เป็นการฝึกวาดภาพในนิกายเซ็น โดยจะวาดภาพวงกลม (ที่สื่อถึงสุญตาหรือความว่างเปล่า) ด้วยการตวัดพู่กันเพียงครั้งเดียว โดยภาพที่ได้จากการวาดในลักษณะนี้จะสงบนิ่งในความว่างเปล่า แต่จะมองเห็นเป็นวงกลมเมื่อเปลี่ยนมุมมองไปเรื่อยๆ
ผู้คนในนิกายเซ็นนิยมวาดภาพเอนโซนี้ด้วยไม้เท้ากลางอากาศมาตั้งแต่โบราณกาล ถือเป็นสัญลักษณ์แสดงถึงการรู้แจ้งเห็นจริง, สัจธรรม, เอกภพ และความเสมอภาค และเป็นภาพวงกลมที่สะท้อนจิตใจให้ผู้ที่ชมผลงานนี้นำไปตีความ

ผลงานชิ้นนี้ได้นำภาพ "สุญตา" ที่ถือเป็นภาพวาดที่สื่อถึงความว่างเปล่าซึ่งวาดขึ้นจากหมึกด้วยความลึก ความเร็ว และแรงกดพู่กันที่เป็นเลิศมาตีความใหม่โดยแสดงในรูปแบบสามมิติในห้วงว่างเปล่า

This artwork exists at the border between the garden and the forest of Mifuneyama Rakuen. The forest behind the artwork leads to the famous 3,000 year-old sacred Okusu tree of Takeo Shrine.When people stop inside the artwork, a new set of lines is born and spreads across the space.Through this artwork, the forest becomes a flattened plane.
The artwork is rendered in real time by a computer program. It is neither a prerecorded animation nor on loop, it is continuously changing. Previous visual states can never be replicated, and will never reoccur.

ผลงานของพระเกียวกิ (ศตวรรษที่ 8) มีตำนานเล่าว่าเมื่อประมาณ 1300 ปีก่อน ท่านได้เดินทางไปยังภูเขามิฟุเนะยามะเพื่อแกะสลักรูปพระอรหันต์ห้าร้อยองค์ภายในถ้ำสามแห่ง พร้อมทั้งแกะสลักพระพุทธรูปสามพระองค์ที่ด้านในสุดของถ้ำแห่งที่สามนี้ นอกจากนี้ น้ำที่ได้จากถ้ำแห่งนี้ยังถือเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่มีผู้คนนิยมดื่มกินมากมาย

When a cup of tea is made, flowers bloom inside the teacup. When the teacup is lifted, the flower petals scatter and spread outside of the cup. Flowers bloom infinitely as long as there is tea. The tea in the teacup becomes an infinite world in which the flowers continue to bloom. Drink in the infinitely expanding world.
Tea is a transformative entity, and the size of the flowers that bloom will change depending on the amount of tea. The artwork is born only when there is tea. Once the tea is drunk, the work no longer exists.
The flowers blooming in the teacup change with the passage of real time.
The artwork is forever changing and the picture at this moment can never be seen again.

Before the modern era in Japan, Kasane no Irome (nuances of layered colors) were seasonal colors created in silk. The complicated colors were the result of a combination of front and back colors (silk at the time was so thin that the liner was transparent, creating more nuanced colors), overlapping color gradations, complex weave colors, and combinations of warp and weft.
When a person stands still close to a lamp, it shines brightly and emits a color that resonates out. The light of this lamp becomes the starting point, and it spreads to the two nearest lamps. The light from the two nearest lamps transmits the same color to other lamps, one after another, spreading out continuously. The light transmitted from the lamp always resonates out as a bright light once, passing to close lamps, until all of the lamps have shone brightly once, and then returns to the first lamp. The light of the lamp in response to human interaction, divides in two, becomes one optical line through all of the lamps respectively, before finally, returning to the first lamp that was the starting point. People become aware of the presence of others in the same space.
All the lamps, seemingly scattered randomly, have a single connecting line (unicursal) that can be drawn. When drawing a line, the stroke (the same starting and ending points) is drawn from a lamp to the lamp that is the closest in distance in three-dimensions. By arranging the lamps in this way, the light of the lamp corresponding to the person is always propagated to the nearest lamp, and must always pass through all the lamps in the space in a single stroke, before finally returning to the first lamp that was its origin.
The arrangement of the lamps is mathematically determined to satisfy a number of restrictions outlined below. A large number of solutions were evaluated that take into account the variation and distribution in the height, the direction of the lamps, and the smoothness of the three-dimensional path (light trajectory).
The hanging lamps are arranged uniformly, in such a way that they form an orderly grid. This is the first constraint. The second constraint is that of the boundaries of the physical space: the distance between the floor and the ceiling, and the height and the width of the passages through which people can move. And the third constraint is that when a line is drawn from any lamp to another lamp in three dimensions, the starting point and the ending point must be connected as a single line (unicursal).
Since the arrangement of the lamps born from such a process seems to be random at first sight, the trajectory of the resonating light cannot be predicted: the light continues to the lamp that is physically closest, thus giving a natural feeling - like a fire burning. And since the light trajectory of the lamps is connected by a single line, the light born from any particular lamp and the light born from any other lamp will always cross each other.
The arrangement of the lamps is not only beautiful in a static way, but also in a dynamic way when activated by people in the space. It demonstrates the space of a new era that can be designed freely and change itself through digital technology, a space that adapts and changes due to the movement of the people in it. 
※The lamp are made of Murano glass (Venetian glass).